Derde stageperiode

Hier ben ik alweer…
Bedankt voor de deugddoende en lieve reacties!

Vorige dinsdag (wegens ziekte een dag later dan gepland - ik had beter nog een dag langer gewacht want was nog niet super in vorm dinsdag) ben ik begonnen aan de derde stageperiode hier in Kameroen. Na twee periodes pediatrie ben ik nu volwassen genoeg om met de mama’s om te gaan. Ik sta dus samen met Ine op gynaecologie en verloskunde. De start was wat moeizaam: weinig bevallingen, ikzelf die niet in vorm was en dus geen fut had om veel initiatief te nemen,… Maar vrijdag was het eigenlijk wel interessant. ’s Morgens was er een keizersnede wegens foetale nood. Toen het kindje uit de baarmoeder kwam, weende het niet. Gelukkig was de pediater verwittigd (eigenlijk was het een 1e jaarsresident die er was): onmiddellijk geïntubeerd door de anesthesist en beademd door de pediater. Het vreemde was dat het hartje wel klopte en bleef kloppen. Na drie kwartier beademen zonder dat het kind bewoog of neigingen had om zelf te ademen hebben ze het opgegeven. De studenten die errond stonden luisterden met de stethoscoop hoe het hartje steeds trager sloeg… Het lijkje werd in een doek gewikkeld en op een bevalbed in de tweede bevalkamer gelegd (waar een paar uur later een bevalling doorging terwijl het lijkje daar nog lag…). Daarna zou er normaal gezien nog een tweede keizersnede doorgaan: een vrouw met ernstige pre-eclampsie (= zwangerschapsvergiftiging, gekenmerkt door hoge bloeddruk en zwelling van benen en gelaat). Ze lag al twee dagen op de afdeling met vreselijk hoge bloeddrukken. Ervoor was ze ook al drie dagen behandeld in een ander ziekenhuis. Ze was doorverwezen naar het CHU voor ‘meilleur prise en charge’ en wat doen ze dan? Ze geven gewoon dezelfde medicatie als ze al gehad had, natuurlijk helpt dat niet! De enige echt doeltreffende therapie voor pre-eclampsie is bevallen, zodat de placenta (de vermoedelijke oorzaak van de aandoening) uit het lichaam verwijderd wordt. Aangezien ze al 36 weken en 3dagen ver was, zou dat, zelfs hier, niet echt problemen mogen geven voor het kindje. De derde dag van opname hadden ze dat eigenlijk door: er werd een keizersnede gepland, maar net als de operatiezaal klaar was, stelde de gynaecoloog vast dat de baarmoederhals volledig ontsloten was. Dan is de snelste manier om de bevalling te volbrengen de vacuümextractie… Gelukkig ging deze bevalling vlot (het was een vierde kindje) en verkeren moeder en kind thans in goed gezondheid. Daarna nog een normale bevalling gezien van een eerste kindje. De vroedvrouw legde me uit hoe ze de scheur van het perineum hecht en vroeg me uit over de positie van de vroedvrouw in België. Ze begrijpt niet dat gynaecologen zich bij ons bezighouden met gewone bevallingen en dat veel vroedvrouwen niet meer mogen doen dan de arbeid opvolgen, de vrouw bijstaan tijdens de bevalling zelf en het kind verzorgen onmiddellijk na de geboorte…
Vrijdagavond heb ik –voor de derde keer in drie weken tijd- terug koorts gehad. Omdat ik dat toch wat veel vond en het stilaan kotsbeu was om ziek te zijn, ben ik zaterdag naar de dokter geweest. Die leek meer geïnteresseerd in waarom ik hier was, wat ik van Kameroen vond en waarom ik niet met een Kameroener wilde trouwen (dat ik al verloofd ben vinden ze hier blijkbaar maar bijzaak…) dan in mijn symptomen. Na een korte anamnese (ik had het hele verloop op voorhand uitgeschreven om niets te vergeten), besloot hij een heleboel testen te laten doen en een heleboel medicatie voor te schrijven: antimalariabehandeling voor de koorts die blijft terugkomen en een antibioticum en iets tegen de parasieten voor de diarree. Gisteren ben ik dan begonnen met de therapie, heb wel nog de hele dag krampen gehad en op de pot gezeten. Voelde me echt slap en leeg… Op de duur kan je ook echt geen water meer drinken omdat je er al zoveel gedronken hebt, en ORS kreeg ik al helemaal niet binnen. Gelukkig had Ine een liter rijstwater met bouillon gemaakt en dat ging er vlotjes in, waarna ik toch al een beetje gerehydrateerd was. Vandaag dus alweer thuisgebleven van stage (er zijn geen toiletten die je kunt doorspoelen in het ziekenhuis en ik heb nog steeds diarree, dus kan ik niet anders dan thuiszitten). Ben het wel kotsbeu om in het appartement te zitten, de tijd gaat zo vreselijk traag voorbij!!! Gelukkig hebben we de laptop en wat CD’s met films op maar ook dat gaat snel vervelen… Gelukkig voel ik me vandaag ook iets beter, heb alleen last van bijwerkingen van de quinine: ben zo'n beetje halfdoof, maar dat zal ook wel weer overgaan zeker???

Groetjes en à la prochaine!