het einde nadert...

Na de medicijnencocktail van dr. Abega ben ik weer helemaal de oude (ben alleen nog wat moe van de wacht die ik vrijdagnacht deed…).
Morgen beginnen we al aan de laatste week stage, t gaat toch wel snel nu! Zoals ik al zei heb ik de nacht van vrijdag op zaterdag dus een wacht gedaan, en wat voor één! Vooral het begin was spannend. Het begon met twee forcepsbevallingen (bevallingen met de verlostang, bij ons bijna volledig vervangen door de vacuümextractie) met een interval van toch wel de volle 5 minuten. Als je weet hoeveel kracht je moet gebruiken om het kind uit de baarmoeder te trekken, kan je alleen maar bewondering hebben voor de gynaecoloog die er twee na elkaar deed! De eerste forcepsbevalling was omdat de moeder niet goed kon persen: de cervix was al een tijdje volledig ontsloten maar het kind bleef even hoog zitten… Na een episiotomie zonder verdoving en lang en hard trekken (en door merg en been snijdend geroep van de barende vrouw) werd het kind uiteindelijk geboren, gelukkig in goede gezondheid. Ik kan toch moeilijk kijken naar dergelijke taferelen, heb het geheel vanop een afstand gevolgd, af en toe wegkijkend… Enkele minuten later kondigt zich een tweede forcepsbevalling aan: een vrouw met ernstige eclampsie (=zwangerschapsvergiftiging) die na inleiding van de baring volledig ontsloten was. Deze forcepsbevalling was wat gecompliceerder: bij het trekken moet blijkbaar ergens wat weefsel gescheurd zijn, want de vrouw bloedde enorm. De hele bevalzaal lag onder het bloed. NB de vrouw van de eerste bevalling lag nog op de andere tafel en was dus getuige van dit alles, kan je je bij ons niet voorstellen… Na een uurtje hechten bleek de bloeding onder controle te zijn. Het kind deed het aanvankelijk niet zo goed, maar na reanimatie (omdat de beademingsballon nergens te vinden was voerde de gynaecoloog persoonlijk mond-op-mondbeademing uit), kwam het er toch door. De vrouw kreeg 2 zakken bloed en moest voor de rest van de nacht om het halfuur gecontroleerd worden (bloeddruk, pols, ademhalingsfrequentie, temperatuur). Deze taak werd aan mij toegewezen, met als gevolg dat ik de hele nacht niet heb kunnen wegglippen om even te slapen… Na deze twee bevallingen was er nog een keizersnede van een vrouw die al meer dan 48 (!) uur op de arbeidskamer lag. Ze was al de hele tijd in arbeid, maar die ging niet echt goed vooruit. Bovendoen was er een vermoeden van foeto-pelviene disproportie (te klein bekken voor te groot kindje). En dan is het natuurlijk logisch om midden in de nacht te beslissen toch maar een spoedkeizersnede uit te voeren… Het assisteren heb ik wijselijk aan mijn Kameroense medestudenten overgelaten (k doe dat sowieso niet graag, laat staan midden in de nacht (moe, amper iets gegeten sinds ’s middags)).
Daarna werd het wat kalmer, nog enkele buitenbaarmoederlijke zwangerschappen (wegens het groot aantal PID’s hier komen ook veel buitenbaarmoederlijke zwangerschappen voor), en vrouwen die in arbeid waren maar pas de volgende dag zouden bevallen… Als afsluiting van de wacht nog de ‘ronde de garde’ gedaan: de toer van alle opgenomen patiënten op de afdeling. Gelukkig wou de resident van wacht ook zo snel mogelijk naar huis en deed hij goed door (wat hier meestal niet het geval is). Om 9 uur ben ik dan teruggekeerd naar ons appartement.
Gisteravond zijn we met Cyrille, Moïse en Eugène naar de ‘foire’ geweest: een soort beurs met allerlei standjes, van toiletpapier over kookgerief en drinkwater tot GSM’s, aan de andere kant van het terrein waren drink- en eetgelegenheden en een ‘marché artisanal’. Best een gezellige boel, allen wat luide muziek (hoe die Kameroeners niet doof worden van die luide muziek overal, begrijp ik toch niet…) Mijn hart kunnen ophalen op de marché artisanal: 2 prachtige maskers gekocht, en wat verrassinkjes voor mijn metekindje. Dankzij onze vrienden-annex-bodyguards (vreemd toch, met hen erbij wordt er veel minder naar ons geroepen…) hebben we serieus kunnen afdingen. Moïse is echt de koning van het afdingen, we hebben besloten hem mee te vragen als we naar de marché artisanale in Yaoundé gaan om cadeautjes te kopen voor de thuisblijvers…
Ondertussen is er schot gekomen in het renoveren van ons appartement. Het appartement waarin we verblijven wordt namelijk nogal verwaarloosd: het wordt slechts drie maanden per jaar bewoond, het dak lekt, het hout van ramen en deuren is zo goed als rot, er is geen warm water (voor ons niet strikt noodzakelijk, maar naar het schijnt was dat er vroeger wel),… Prof Atchou heeft voor een samenwerking met de Zwitsers gezorgd (die boven ons ook een appartement hebben dat veel beter onderhouden is, bovendien zitten daar bijna het hele jaar rond studenten en proffen). Omdat zij soms plaats te kort hebben, zouden ze helpen investeren in de renovatie zodat ze de rest van het jaar ook gebruik zouden kunnen maken van ons appartement. De werken zouden, als alles goed gaat, eind deze week al beginnen. De laatste twee weken (waarvan we minstens 9 dagen op reis zullen zijn) zullen we dus in het appartement van de Zwitsers logeren…
Vrijdagavond vertrekken we voor onze reis naar ‘l’Extrème Nord’, waar we naar het schijnt een heel ander beeld van Kameroen zullen krijgen, ik ben benieuwd… Het zal dus waarschijnlijk even duren voor jullie nog iets van me horen, maar dat zal wel niet zo erg zijn zeker…

Groetjes en à la prochaine!

PS met mijn excuses voor het driemaal plaatsen van mijn vorige bericht, de computer werkte blijkbaar sneller dan ik doorhad...