bembekiri

Bembekiri! (=hallo in ’t Ewondo, de taal die de meeste mensen uit de buurt van Yaoundé spreken)

Ik ben nu aan het typen op de laptop die we meehebben, en zal de tekst straks proberen op internet zetten. Als jullie dit lezen is het dus gelukt…

Na onze vorige internetsessie hadden we nog afgesproken met Jean-Jules, onze Kameroense vriend, om de beste ‘poisson grillé’ van Melen te gaan eten in één van de kleine straatjes van Melen. ’t Was supergezellig: onder de sterrenhemel (de zon gaat hier onder om 18u, om 18u30 is er enkel nog het licht van de maan) genieten aan een ‘bar’ (gewoon een hokje met licht waar ze drank verkopen) van gegrilde vis met ’33 export’ (jaja, zoals in Castellet, maar het wordt hier wel in Cameroun gebrouwen). De flessen drank zijn hier wel groot: als je een biertje vraagt krijg je een fles van 65 cl! Ik voelde me echt goed, gesteund door de lieve reacties van iedereen thuis die ik net gelezen had.

Ik bedenk net dat ik nog niet veel gezegd heb over de stages… Ik sta dus op pediatrie en dat is helemaal anders dan bij ons: er zijn drie ‘salles’ met ongeveer 7 bedden. De verpleegkundige zorg is er enkel voor het toedienen van de medicatie die geïnjecteerd moet worden. Er moet dus altijd iemand van de familie aanwezig zijn om voor het kind te zorgen. Ook het eten moet van buitenaf komen… Daarnaast is er nog de ‘salle de néonatologie’, waar de jongste kinderen liggen. Ook daar moeten de moeders voor de kinderen zorgen. Er staan 4 kinderbedjes en 3 couveuses (waarvan er maar twee werken denk ik), 1 gewoon bed en een bank. Meestal zijn er bedjes te kort, waardoor er ook nog een ‘BB’ in het grote bed moet liggen. De moeders kunnen moeten dus op de grond slapen tussen de bedjes…. Ze werken hier echt meer ‘experience based’ dan ‘evidence based’ zoals bij ons. Een repertorium hebben ze niet (voor de nt-geneeskundigen: een boek met alle medicatie in met dosis, indicatie, bijwerkingen,…). Ze leren de geneesmiddelen kennen via medisch afgevaardigden (‘délégué’), die hier alomtegenwoordig zijn (dagelijks minimum 3 of 4). Die afgevaardigden paaien de dokters met allerlei cadeautjes (stylo’s zoals bij ons, maar ook papier om voorschriften te maken), en vragen bij het afsluiten ‘docteur, je peux compter sur vous pour préscrire ces produits?’

Op woensdag is er ‘la grande ronde’ in het ziekenhuis: al het personeel van alle diensten (pediatrie, gynaecologie, medecine generale en chirurgie), toeren samen alle patiënten. Telkens stelt een verpleegster of student geneeskunde een patiënt voor, waarna de hoofdgeneesheer wat uitleg geeft. Niet gemakkelijk te volgen voor ons! (zo’n ronde is bij ons ook moeilijk te volgen als je de patiënten niet kent, en nu is het nog eens in het (Kameroens) Frans ook: niet altijd even goed gearticuleerd…) Volgende woensdag moeten wij zelf ook patiënten voorstellen, spannend…

Donderdagavond na de stage bij Patricia thuis Afrikaans leren koken: poisson avec sauce aux tomates et plataines bouillies. ‘Plantaines’ zijn onrijpe bananen (veel groter dan bij ons), die ze hier gebruiken zoals wij aardappelen: gekookt of gefrituurd. Best wel lekker! Het koken gebeurde op houtvuur (veel families hebben hier wel gasvuur, maar soms maken ze ook nog eten op houtvuur, en ze wilden ons natuurlijk tonen hoe dat gaat…) Het bereiden van het eten heeft geduurd van 17u30 tot 22u (vis proper maken, tomatensaus maken met de ‘moulinex’, ‘piments’ pletten met de steen (mn handen branden nog!), en tussendoor het gepreek van één van de broers van Patricia (later deze week bleek dit een soort pleeggezin te zijn waar Patricia verblijft omdat ze wat problemen heeft met haar ouders). Die preekte heel enthousiast over hoe God ons alles gegeven heeft en dat de democratie tot niets leidt, want in de kerk is geen democratie en daar gaat alles goed… Tegen een Afrikaanse spreker als hij valt weinig tegenwoord te geven, en dat hebben we dan ook rap opgegeven (het is natuurlijk wel zo dat de democratie Afrika niet veel goeds heeft gedaan). Om 22u eindelijk gegeten met de hele ‘familie’. Gezellig en vooral heel lekker. Als dessert: papaya’s en ananas, echt lekker! O ja, Ine was er niet die avond, ze was ziek…Ze had koorts, hoofdpijn en spierpijn, in het ziekenhuis zeiden onze collega studenten dat dat malaria zou kunnen zijn en dat ze best een ‘goutte épaise’ zou laten doen (dikdruppel, bloedonderzoek om parasieten op te sporen) Zaterdag ging het al veel beter, dus hebben we de dikdruppel maar laten vallen…. We hebben tot nu toe trouwens altijd onze voorzorgen genomen qua malariapreventie. Malaria (‘le paludisme’) is hier trouwens schering en inslag: bij mij op pediatrie hebben bijna alle kinderen malaria, al dan niet gecombineerd met rhinitis, bronchitis of pneumonie. Meningitis is hier trouwens ook vrij frequent en zeer gevreesd: als een kind stuipt, wordt er altijd een lumbaalpunctie gedaan om meningitis uit te sluiten…

Gisteren zaterdag in de voormiddag geld gaan afhalen in het centrum. We waren er een beetje bang voor, maar bij crédit lyonnais staat een bewaker voor de deur en zijn de deur en ruiten van spiegelglas. Vrij veilig dus. Gisterenmiddag stond er voetbal op het programma: Kameroen – Guinea Equatoriale voor de voorrondes van de africa cup van 2008. In het stadion (45000 man) heerste een uitgelaten sfeer, supporters van de twee ploegen zitten hier gewoon vriendschappelijk tussen elkaar. Ze treiteren elkaar af en toe een beetje, maar het loopt nooit uit de hand en op het einde van de match schudden ze elkaar de hand of omhelzen ze elkaar en wensen een ‘bon retour’. Tijdens de match voortdurend Afrikaanse ritmes op djembe’s (we weten nog niet hoe ze die hier noemen, komt wel nog). Kameroen heeft gewonnen: 3-0, de sfeer was dus goed… De match was gedaan rond 18u30, het was dus al donker. Gezien iedereen weg moest geraken, was het bijna niet te doen een taxi te vinden en zijn we dus een stuk te voet teruggekeerd, langs onverlichte wegen, gelukkig passeerden er redelijk wat auto’s zodat je toch nog iets zag. K voelde me toch niet echt op mn gemak, gelukkig dat Jean-Jules bij ons was! O ja, de taxi’s zijn hier het vervoermiddel bij uitstek: op straat zie je veel meer taxi’s dan gewone auto’s. het werkt als volgt: je staat aan de kant van de straat en steekt je wijsvinger uit. Als de taxichauffeur plaats heeft claxonneert hij en moet je door het raampje roepen waar je naartoe wilt en hoeveel je ervoor wilt betalen. Als hij jouw richting opmoet, claxonneert hij nog eens en mag je instappen. Zo gaat dat tot de taxi vol is (met 4 op de achterbank en 2 op passagierstoel vooraan). Onderweg doet de chauffeur bijna niet anders dan claxonneren: omdat het niet rap genoeg gaat, omdat een voetganger probeert over te steken, omdat hij ergens in wil draaien,… Een drukke bedoening dus hier op straat… De prijzen kunnen we nog niet goed inschatten (hangt af van de afstand en we weten niet altijd hoe ver het zal zijn, dus betalen we telkens 200 cfa (=0.30 euro)

Vandaag zijn we couscous de maniok gaan maken bij de zus van Jean-Jules. ZE hebben hier verschillende soorten couscous: couscous van maïs, couscous de blé, couscous de maniok,… Couscous de maniok wordt gemaakt van gekookte maniok die gedroogd wordt gedurende enkele weken en dan fijngemalen tot een soort bloem. Die bloem voegen ze dan bij kokend water en dat laten ze dan enkele minuten koken, waarna de couscous ‘gedraaid’ moet worden: met iets wat verdacht veel op een baseballbat lijkt, wordt gedraaid zodat de klonters eruit zijn. Van deze plakkerige massa maken ze dan porties, om op te eten met saus. De saus vandaag was gemaakt van ‘gombo’: een groente die wij niet kennen, lijkt iets tussen paprika en aubergine, heel kleverig als je het in stukken wil snijden. De saus was heel lekker maar de couscous is niet echt mijn favoriet: rare consistentie… Ik zal het wel nog leren eten… We hebben afgesproken om volgende week naar Saa te gaan, het dorp waar de familie van Jean-jules woont, bij de langste rivier van Kameroen, waar we op een soort bootjes op zullen varen, lijkt me leuk… Morgen hebben we twee afspraken: met zuster jeanne de groote en Mvole en met Patricia om stoffen te kiezen: we gaan Afrikaanse kleren laten maken voor ons drie…

De foto's heb ik er de vorige keer niet kunnen opzetten omdat ze op ine's usb stick stonden en die was te dik om in de computer te steken, nu heb ik de mijne mee dus zal t wel lukken...

groetjes en a la prochaine!