j'aime la brousse

Dag iedereen!

Jaja, alweer op internet… (we profiteren ervan nu we er tijd voor hebben, als we verdere reizen gaan beginnen ondernemen in het weekend, zullen we niet zoveel tijd meer hebben…)

Ivm de foto’s: zoals jullie wel weten is t nog altijd niet gelukt, het duurt echt vreselijk lang. Ik zal ze nu doorsturen naar Joris, en vragen of hij ze er op zet, nog even geduld dus…

Gisteren hebben we onze eerste daguitstap gemaakt, naar het dorp van Jean-Jules, ‘Nkol-Ebassimbi’. Eerst met taxi naar busstation, waar het vrij druk is met reizigers die voor het weekend naar hun dorp teruggaan en handelaars die vanalles verkopen: brood, koekjes, water, zakdoeken, horloges, zonnebrillen, gordijnen, … Daar nemen we een bus naar Sa’a, op ± 80 km van Yaoundé. Gelukkig was Jean-Jules mee, want anders zouden we nooit geweten hebben hoe het hier werkt: je koopt tickets en gaat op de bus zitten. Als de bus vol is (= 5 personen op 4 stoelen, vertrekt hij. Als je weet dat Gert ongeveer even groot is als Joris en hij dan nog eens naast een nogal corpulente vrouw zat, was het voor hem niet echt een comfortabele rit… Ik zat tussen J-J en Ine en Ine heeft korte beentjes dus kon wat vooruit schuiven zodat ik eigenlijk best wel goed zat. Na een uur en 10 minuten komen we aan in Sa’a, een kleine stad ten Noorden van Yaoundé. Daar bezoeken we eerst snel een tante van J-J: hij is hier zelf blijkbaar al 5 jaar niet meer geweest! Hij leeft liever in Yaoundé, maar wij waren een goede reden om nog eens naar zijn dorp te gaan… Na het blitsbezoek aan de tante, komen we de vader van J-J tegen die ons een drankje trakteert in een Afrikaanse bar. Rond 12u30 nemen we dan uiteindelijk een ‘voiture’ richting Nkol-Ebassimbi. Met z’n vieren op de achterbank, gelukkig is Ine klein!!! Ongeveer drie kwartier rijden op een baan die eigenlijk meer een piste is (ze noemen die wegen hier ook ‘pistes’), met putten en plassen (het had er ’s morgens hard geregend). Maar toch genoten we ervan om nu eindelijk eens het echte Afrika te zien. Aangekomen in Nkol-Ebassimbi worden we verwelkomd door Marie-Noel, de zus van J-J die ons vorige week couscous leerde maken en haar ‘soeur’ Marie-Jeanne. Elke vrouw is hier ‘soeur’ of ‘maman’ en elke man ‘frère’ of ‘père’, ongeacht de familieband. We worden voorgesteld aan een groot deel van ‘la famille’, die verspreid wonen over verschillende huizen (je kunt het eigenlijk niet echt huizen noemen: het zijn meer gebouwen met een aantal ruimten, een apart gebouw dat fungeert als keuken). Tussen de gebouwen liggen de ‘plantations’: stukken brousse met cacaobomen, plantaine- en bananenbomen, Gomboplanten, maniok, pompelmoesbomen, pistachebomen (niet de pistachenoten die wij kennen!),… We krijgen een rondleiding door Marie-Noel die bij verschillende planten vertelt dat thee of het sap van de bladeren helend werkt bij maagklachten of bij angine of bij hoest,…. Na de biologieles krijgen we palmwijn voorgeschoteld: een wit drankje afkomstig van een bepaald soort palmboom (voor ons is een palmboom een palmboom, maar er zijn echt veel soorten: de ene geven olie, de andere palmwijn, nog andere kokosnoten,…). Het smaakt een beetje gefermenteerd, maar het doet toch deugd want het is ondertussen bijna 15u en we hebben sinds s morgens nog niets gegeten of gedronken… Als mini-hapje bij de palmwijn krijgen we iets met veel ‘piment’ en dode mieren voorgeschoteld, niet slecht, maar ook niet superlekker, ben nog steeds niet zo gewend aan de ‘piment’. Na het aperitief trekken we te voet naar de rivier. Eerst nog langs pistes, dan door de brousse (zeer indrukwekkend, al dat groen, en zo’n hoge bomen!). Langs ‘paadjes’ die onder water staan door de regen (soms tot aan onze knieën!), tussen het groen, zalig!!! Gelukkig waren er veel wolken want vanaf het moment dat er een beetje zon door kwam, was het vreselijk warm… Na een goed uur wandelen komen we aan aan de rivier ‘Sanaga’, la plus longue fleuve du Cameroun. Zeer indrukwekkend: badend in het zonlicht, heel breed, een heel veel stroming. Aan de oever ligt een ‘pirogue’, maar het lijkt ons niet wijs ons op de rivier te wagen. Aan de overkant echte brousse…. Dit is echt onbetaalbaar. Als toerist kom je hier nooit terecht!!! We blijven niet lang aan de rivier, want we moeten zorgen dat we terug in het dorp zijn tegen dat het donker is (in het donker zouden we nooit door de brousse geraken!). Goed doorgestapt en net als het donker wordt zijn we in het dorp waar we snel wat eten voorgeschoteld krijgen: pistache met plataines, overheerlijk (waarschijnlijk nog eens zo lekker omdat we van de hele dag nog niets gegeten hebben…). Ondertussen stond er een ‘voiture’ te wachten om ons terug naar Sa’a te brengen. Klein detail: deze keer moesten we er met 7 + chauffeur in, in een kelinde personenwagen! Alweer met vier op de achterbank (met dat verschil dat het nu Gert, Marie-Noel, J-J en ik waren, en k ben toch wat groter dan Ine…) en met vier vooraan: 2 op de passagiersstoel en Ine tussen de passagiersstoel en de bestuurder, met de versnellingspook tussen haar benen, dus we konden maximaal in derde versnelling… Niet echt comfortabel, maar het gezang van Marie-Noel en co verlichtte de pijn! Alweer een onschatbare belevenis: drie Afrikaanse vrouwen die religieuze liedjes zingen. De Franse liedjes probeerden we op de duur mee te zingen, wat zeer geapprecieerd wordt… Na meer dan een uur (alles wat onder mn knieën is, slaapt) komen we terug aan in Sa’a, waar de bus al bijna vol is, aangezien we met 7 zijn, wachten we dan maar op de volgende. Bleek een goed idee te zijn, want we zaten veel comfortabeler dan in de heenreis. Ik heb zelfs de hele weg geslapen, doodmoe van al de indrukken die we opgedaan hadden…

O ja, voor een andere indruk van onze avonturen: Ine heeft ook een weblog: www.bloggen.be/stagekameroen (waarschijnlijk tegen vanavond wel al foto’s hierop)


Voor de mensen van VTB: ik heb gehoord dat jullie het goed doen: doe zo voort!