j'aime toujours la brousse

J’aime toujours la brousse

Hier ben ik weer met de belevenissen van de vier Belgen in Kameroen. Jaja, sinds vrijdag zijn we met zn vieren: Koen, de vriend van Ine is hier voor 2 weken. Dat is niet zo eenvoudig geweest: hij heeft pas laat kunnen beslissen om te komen en heeft dus heel snel zijn visum moeten in orde maken. Daarvoor had hij een officiële uitnodiging uit Kameroen nodig. Prof Atchou zei dat hij dat niet kon, en dat alleen de decaan dat mocht doen maar dat hij deze week afwezig was… Ine heeft dan alle hoop op de zusters van Mvolye gezet (zuster Jeanne en co): we hebben zondagnamiddag gebeld en mochten direct komen. Zonder problemen heeft ze voor Koen een uitnodiging getypt waarop ze verklaarde Koen te zullen onderhouden en onderdak te zullen geven, ze zei er wel meteen bij dat ze geen geld had voor hem op te vangen… Ze heeft trouwens een sjabloon staan voor zo’n uitnodiging op de computer voor de zusters die willen overkomen. Dus wij zondagavond nog een winkel zoeken waar we konden faxen en Koen maandag naar de ambassade. Woensdag kreeg Ine dan het verlossende bericht dat het visum in orde was…
Woensdag was er weer grote ronde in het ziekenhuis, dus weer patiënten presenteren… Op zich wel leerrijk: hoewel ik er altijd zenuwachtig voor ben, is het een goede oefening voor ons Frans en om te leren patiënten voor te stellen aan een grote groep. En het is wel leuk achteraf te horen van de verpleging dat we het goed gedaan hebben (waarschijnlijk vooral uit beleefdheid, maar goed…). De Kameroense studenten geneeskunde zijn aan hun schooljaar begonnen en dus uit het ziekenhuis verdwenen (of toch op de pediatrie). Niet zo erg, het waren wel leuke mensen, maar niet zo energiek. Nu ze weg zijn, zie ik pas wat ik hier kan doen: ’s morgens voor de dokter aankomt de observaties doen bij de opgenomen patiëntjes, daarna de ontslagbrieven schrijven en meehelpen met de neonatale consultaties (met de assistent major, een vre toffe madam…) Ze appreciëren het echt dat ik hun zo help, en ik ben blij dat ik me toch nuttig kan maken…
Donderdag zijn we met Cyrille naar het Belgisch consulaat geweest. Hij had er speciaal een halve dag vrijaf voor genomen, en toen we daar aankomen blijkt dat mensen die de Belgische nationaliteit niet hebben, er enkel binnenmogen op afspraak… Hij heeft dus een kleine twee uur voor de poort staan wachten. Wij mochten gelukkig wel binnen. We kwamen binnen in een zaal met twee loketten waar veel Kameroeners op banken aan het wachten waren. We dachten eerst: we gaan mooi onze beurt afwachten, maar toen we merkten dat de vrouwen achter het loket namen afriepen van de mensen die daar zaten, besloten we dat dit niet de goede manier was om een gesprek te krijgen met de consul. Dus Gert naar het loket om uit te leggen wat we kwamen doen. We moesten opschrijven wie we waren en wat we kwamen doen en even wachten tot ze ons zouden binnenroepen. Dat even wachten werd zo’n anderhalf uur… We werden binnengelaten bij de ‘gérant’ (er is geen ambassadeur of consul meer in Yaoundé). Voor ons geen probleem! Wij wilden gewoon laten weten dat we in Kameroen waren. De gérant heeft onze telefoonnummers genoteerd en wij hebben het hare gekregen, met de boodschap dat we haar altijd mogen bellen als dat nodig zou zijn… Toch handig!
Vrijdag is prof Atchou ons na stage komen ophalen om Koen te gaan halen op het vliegveld (hij had dat zelf voorgesteld!, wij waren van plan een taxi te nemen…). Daarna met Koen iets gaan eten in een Afrikaans eetstalletje. We hebben deze week ontdekt dat we heel goedkoop kunnen eten niet ver van ons appartement. Handig want we hebben niet zoveel inspiratie om te koken met de ingrediënten die we hier vinden, en om de Afrikaanse gerechten te maken hebben we het materiaal en de tijd niet… Dus gaan we af en toe uit eten voor gemiddeld 600 CFA pp (=1€), de frisdrank die we erbij drinken kost wel nog eens zoveel… De Kameroeners drinken er kraantjeswater bij, maar daar zijn onze darmen niet zo op gesteld… Na het eten kwam Jean-Jules ons halen om naar een bar te gaan waar ze op de ‘balaphone’ spelen, een Afrikaans instrument dat veel weg heeft van een xylofoon, maar dan in hout. Super sfeer! Ine en Koen hebben zich zelfs (zij het niet geheel vrijwillig) aan een dansje gewaagd!
Gisteren zijn we naar Nlong geweest, het geboortedorp van Henri, een vriendvan Georges, een vriend van Jean-Jules die we vrijdagavond leerden kennen (nog mee?, wij ook niet meer hoor, niet erg, iedereen is hier toch frère en soeur en ami…). Ongeveer een uur rijden vanuit Yaoundé, met zijn zevenen + chauffeur in één kleine auto. Eénmaal aangekomen worden we alweer aan heel het dorp voorgesteld. We krijgen ook weer een rondleiding in de plantation, ietsje anders dan vorige week: het was er meer bergachtig, en er waren andere planten: ananas, suikerriet, guava,…
Suikerriet is best lekker: je moet er een stuk afbijten (of toch proberen, want het is vrij taai) en dan al het vocht eruit zuigen en terug uitspuwen. Zoet maar niet té, en vooral heel sappig! Als er geen water voorhanden is op de velden, gebuikt men suikerriet als drinken. De bedoeling was een wandeling te maken naar een rivier, maar halverwege werd het te donker boven ons hoofd en werd er besloten terug te keren voor het begon te regenen (als het geregend heeft is het heel moeilijk door de brousse te geraken door de modder). Eens terug aan de huizen begon het inderdaad te regenen, en hoe… Wel indrukwekkend dit eens mee te maken van onder een afdak in een dorp (in tegenstelling tot vanuit onze ‘versterkte burcht’ in Yaoundé). Het water dat van het afdak loopt, wordt gebruikt om onze handen te wassen en overal staan emmers en potten die het regenwater opvangen (en na een bui echt vol zijn!!!!). Net als we willen vertrekken begint het opnieuw te regenen. We besluiten nog even te wachten, na een tiental minuten regent het nog steeds, zij het iets minder hard. Maar we moeten voortmaken want binnenkort wordt het donker en we hebben nog een hele weg af te leggen! Gelukkig hebben we vanmorgen afgesproken met de chauffeur die ons bracht dat hij ons terug zou komen halen. We beginnen al wat te wandelen, met de bedoeling de auto tegen te komen en dan verder te rijden met de auto. Na een uur wandelen begon het donkerder te worden, en nog steeds geen auto… Dan zit er niets anders op dan verder wandelen in de regen en hopen dat er toch nog een auto afkomt… In het donker door de brousse wandelen, je moet het ook eens meegemaakt hebben… Gelukkig zijn we vergezeld van 3 Kameroeners, dus ik voel me toch betrekkelijk veilig. Na nog een halfuur wandelen deelt één van de Kameroeners mee dat we op 4km van de hoofdweg zijn, en al 9 km afgelegd hebben. Ik had toch liever niet geweten hoe ver het nog was… Vanop de hoofdweg was het nog 30km naar Yaoundé en we hadden nog steeds geen auto… Nog een half uur later (ondertussen als 2uur aan het wandelen!) passeert ons als bij wonder plots een auto, en het bleek de ‘tonton’ te zijn van Henri. Hij wil ons wel een eindje meenemen, met 2 vooraan en 5 achterin. Oef! Gered! Hoe oncomfortabel het ook zit, we zijn blij dat we toch al iets verder zullen geraken…Eigenlijk zit ik best comfortabel, vanvoor op de schoot van Koen, mijn hoofd wat gebogen en mn arm half uit het raam. Achterin is het denk ik heel wat minder comfortabel, met z’n vijven waaronder onze lange Gert! Na een eindje rijden op de ‘pistes’ komen we op de hoofdweg. Daar bleek al gauw dat het schokken van de auto niet alleen door de slechte weg veroorzaakt werd, er was blijkbaar echt een probleem (we vonden al dat het zo naar brandstof rook in de auto…) We geraken nauwelijks vooruit… Maar goed, niet gepanikeerd, zolang het sneller gaat dan te voet ben ik content. Uiteindelijk moeten we toch stoppen om wat extra brandstof in te gieten (gelukkig had hij die mee…). Blijkbaar moet er een gat in de tank zitten ofzo… OK, auto terug vol en terug vertrekken. Dit scenario herhaalde zich enkele keren, maar we geraken toch vooruit. Tot we opeens tegengehouden worden: politiecontrole… Gelukkig hebben we allemaal onze papieren bij, behalve Henri, hij is professioneel voetballer en zijn paspoort is ergens geblokkeerd of zo, heb er niet veel van begrepen… En hoe lossen we dat hier op? Inderdaad, met smeergeld… Ze vroegen 2000 CFA (3€), wat nog meevalt vind ik… Over het feit dat we met zovelen in één auto zaten werd met geen woord gerept, blijkbaar is dat hier niet illegaal… Als bij wonder rijdt de auto als nieuw als we weer vertrekken na de controle… Er moet iets geweest zijn met het overschakelen van vierwielaandrijving naar tweewielaandrijving dat niet lukte (wist niet eens dat dat bestond…) en doordat we even achteruit moesten rijden voor de controle, ging dat plots wel. Dus nu volle vaart naar Yaoundé… Wel koud: mij kleren waren nog nat van de regen, en het raam stond volledig open (was nodig, want anders passen we niet in de auto)… Met als gevolg dat ik nu verkouden ben… Terug thuis zijn we echt uitgehongerd: we hebben van de hele dag nog niets deftigs gegeten, enkel wat fruit en palmnoten!!!! Dus naar een eetstalletje waar Ine en ik na een eerste ‘plat’ nog niet genoeg hebben en nog een plat bijbestellen… Eind goed al goed, moe maar tevreden kropen we gisteren in bed. Gelukkig vandaag rustige dag gepland…

Aan iedereen die een reactie plaatste: vre wel bedankt!!! Het doet deugd te horen dat er toch nog een beetje aan mij gedacht wordt daar in het verre België.

Ivm de foto's (die eeuwige foto's!) zal ik vanaf nu definitef verwijzen naar de blog van Ine (zie vorig berichtje) t zijn toch dezelfde als die ik erop zou zetten, en dat bespaart mij heel wat kostbare internettijd...

à la prochaine! (deze week nog een week stage, en dan week congé, we gaan naar Bamenda en omstreken, dus t zal waarschijnlijk pas binnen twee weken zijn...)