Onze eerste vakantieweek zit erop…

Terug van onze uitstap naar de ‘North-West Province’.
Vrijdag 27-10 laatste dag stage gelopen in Biyem-Assi. Was er niet rouwig om: begon me te ergeren aan het gebrek aan verantwoordelijkheidszin van de dokters van de afdeling, ik runde daar de afdeling bijna alleen…
Zaterdag rond 8u30 dan vertrokken naar Bamenda in overvol busje. Op mijn rij (vier stoelen) zitten: 2 dames van normaal model, 1 corpulente dame, 1 heer, 1 kind en ikzelf. Ik zit aan het raam (gelukkig, dan kan ik tenminste in 1 richting leunen), boven het achterwiel en heb dus weinig plaats voor mijn benen. Telkens de bus wat vertraagt (slechte toestand van de weg, péage, of een andere reden), komen tientallen mensen hun waren verkopen door het raam: appelsienen, arachides (pindanoten), bâtons de manioc, wortelen, kool,… Om 11u30 stopt de bus even als middagpauze. We kopen een ‘mets de pistache’, heel lekker gerecht gemaakt van pistachepitten. Het landschap in deze streek is echt wel heel anders dan rond Yaoundé! Veel bergachtiger, echt adembenemend bij momenten. Langs de baan passeren we ook verschillende ‘chefferies’ met puntdaken, best mooi.
Aangekomen in Bamenda (het was ondertussen 15u30, dus 7u op de bus gezeten) probeerden we Dr Pisoh te bellen, maar hij nam niet op… De dominee (Reverend Asanji Richard) die naast Gert zat op de bus stelt ons voor in het Presbyterian Church Centre te verblijven: goedkoop, proper en veilig.
Zondag deel 1 van de Ring Road, een 360 km lange weg langs mooie landschappen, watervallen, dorpjes,… Om 8u15 kunnen we vertrekken met een mini-busje richting Kumbo (een kleine 80km). De eerste 45 minuten zijn direct zeer avontuurlijk: op modderbaan, soms helt het busje echt enorm naar één kant, ik heb verschillende keren gedacht dat we echt gingen kantelen!!! En dan de eerste serieuze hindernis: een riviertje waar we over moeten. Er liggen planken over, maar die zien er niet al te stevig uit. De bestuurder stapt uit, gaat zelf op de brug staan, vraagt iets aan een voorbijganger en beslist dat we erover kunnen. Wij zijn er niet echt van overtuigd, maar kom. Adem inhouden, tot 10 tellen, het geschuif en gekraak van de planken negeren, en we zijn erover… Oef!! Dat belooft, nog geen 10 minuten onderweg en al zo’n hindernis, wat staat ons nog allemaal te wachten? Enkele minuten later volgende obstakel: busje vast in de modder, uitlaatpijp onder wateroppervlak (dat verdomde regenseizoen!). Wij spontaan uitstappen om te helpen duwen, op de achterbank blijven ze echter rustig zitten… De militair die vooraan zat, stapt ook uit, en gaat zo ver mogelijk van het busje staan om zijn kleren en schoenen niet te bevuilen… Wij dus duwen om het busje uit de modder te krijgen. Het busje helt alweer gevaarlijk over, toch liever uit het busje dan erin op dit moment…
Na ongeveer drie kwartier komen we aan in Tuba (=Bambui, veel dorpen hebben hier meerdere namen). Hier begint terug een stuk geasfalteerde weg. Hoera! De chauffeur trekt serieus op en rijdt behoorlijk snel op de slingerbaantjes door de bergen, er is hier altijd wel iets om me zorgen over te maken… We kunnen ons nu wel wat beter concentreren op de omgeving, die zoals de reisgids ons voorspeld had, adembenemend is… Uitgestrekt groen bergachtig landschap, zon, enkele wolkenslierten in het dal… Tot net voor Jakiri is de weg relatief goed, niet altijd geasfalteerd, maar wel relatief vlak. Vanaf Jakiri terug halfuur adem inhouden door slechte weg tot in Kumbo.
Na in totaal 4uur komen we aan in Kumbo. Daar slaan we wat eten in (we wilden volgende dag Mount Oku beklimmen en hadden er geen idee van wat er van eten te vinden is in Oku, bleek later volledig overbodig gezien er veel voedsel te koop was in Oku…) We kopen ook een fles whiskey want volgens de Bradt en de Lonely Planet moeten we toestemming vragen aan de fon (= leider van het fondom Oku, verschillende dorpen, met in totaal zo’n 120 000 bewoners, inwoners, taal, dorp,… heten allemaal Oku) om de berg te beklimmen en gaat dat het best met een fles whiskey… Een taxi-auto brengt ons naar Oku (20km, iets meer dan een uur op ongeasfalteerde weg…) In Oku worden we afgezet voor de ‘council’ van toerisme (of iets in die aard). Daar moeten we ons registreren: 2500 CFA pp (=iets meer dan 2€), gewoon om als toerist in Oku te zijn! Dan wordt ons een gids toegewezen. We vragen hoeveel dit ons zal kosten en krijgen als ontwijkend antwoord dat we dat moeten onderhandelen met de gids zelf… De gids neemt ons mee naar de “fon’s palace”, waar we het geluk hebben de fon himself te ontmoeten. Hij verwelkomt ons en vraagt ons wat onze ‘missie’ is. We zeggen hem dat we graag de berg zouden beklimmen en hij knikt goedkeurend. Hij vraagt ons het ‘visitors book’ te tekenen. We schrijven onze namen erin en bedanken de fon loyaal voor zijn vriendelijke ontvangst. Als we het boek terug willen geven fluistert de gids ons: “you have to put something in it, 5000 CFA or more…”. Wij dus stiekem 5000 CFA erin steken en het boek teruggeven aan de helper van de fon. Die checkt wat erin zit en knikt naar de fon. Die zit al klaar met een boekje met voorgeschreven “reciepts” waar het bedrag al opstaat, getekend door ‘His Royal Highness the Fon of Oku’. We moeten enkel nog onze naam invullen… Ongelooflijk: je moet stiekem geld in het boek steken, maar krijgt er achteraf wel een ontvangstbewijs van… We geven hem ook nog de whiskey en krijgen palmwijn aangeboden, het sap van een bepaalde palmsoort, met wisselend alcoholgehalte, naargelang de gistingstijd…
Ondertussen is het beginnen regenen. De zus van de fon stelt voor dat haar chauffeur ons terugvoert naar de council. Ok, heel vriendelijk van die vrouw, denken we. Bij het buitengaan moeten we nog iets geven voor de twee helpers van de fon (hoewel we er maar één gezien hebben…) Wij dus 2 keer 500 CFA gegeven aan die ene helper… Echt platte commerce het toerisme hier…Buiten staat de wagen ons op te wachten. De gids vertelt ons dat we ook ‘iets’ moeten geven aan de chauffeur. Wij dachten dat de lift ons aangeboden werd… En het was echt niet ver… We hadden zin om enkele 100en CFA te geven, maar wilden hem ook niet beledigen en gaven dus 500 CFA, maar dat wond hij niet genoeg: het moest 1000 CFA zijn, voor een heel kort stuk!!! We hebben echt het gevoel dat we hier afgezet worden tot en met, en dan hebben we nog geen verblijfplaats voor vannacht… De gids neemt ons mee naar een guesthouse waar ook hij verblijft. We krijgen een soort appartement met drie kamers, voor 5000 CFA pp (=8€, op zich niet superduur, maar naar Kameroense normen wel, normaal kun je overnachten voor 2 à 3000 CFA, bovendien was er geen stromend water en het grootste deel van de avond ook geen stroom). ’s Avonds maken de buurvrouwen ons een maaltijd klaar, ’s morgens een ontbijt, dat we ook duur betaald hebben. We zijn een beetje mistevreden over al het geld dat we hier in Oku hebben moeten neerleggen om de berg te beklimmen, maar besluiten het niet aan ons hart te laten komen en er vooral van te genieten… Maandagmorgen hadden we om 6u30 het ontbijt gevraagd, om rond 7u te kunnen vertrekken zodat we ’s avonds nog naar Kumbo konden om goedkoper onderdak te vinden en al wat dichter bij Bamenda te zijn… Om 7u30 krijgen we eindelijk ons ontbijt, het is ondertussen pijpenstelen beginnen regenen, een tropische regenbui die maar niet overgaat…
Om 8u30 besluiten we dan toch maar te vertrekken, in de gietende regen… Het beklimmen van de berg was echt afzien: heel gladde paadjes, veel water dat langs de paadjes van de bergen afstroomt… Onze regenjassen nat van de regen, onze T-shirts nat van het zweet en de tussenlaag nat van allebei. Ook onze schoenen, kousen en voeten zijn doorweekt. Eenmaal boven de boomgrens is het ijzig koud, het regent iets minder hard, maar er staat een strakke wind… Nog steeds zien we rondom ons enkel wolken en mist. We kunnen ons voorstellen dat het uitzicht hier heel mooi is, maar kunnen er in werkelijkheid niets van zien… Rond 12u, na 3,5u klimmen, bereiken we de top, eindelijk!!! Ook nu nog altijd geen zicht, enkel mist… Vanaf een bepaalde hoogte op de berg is er ook bereik met de GSM (in Oku hadden we geen bereik…). Dat is te merken aan onze gids: vanaf dat moment is hij alleen nog met zijn gsm bezig, en niet meer met ons te gidsen… Na een halfuurtje vertrekken we terug, langs de andere kant. Eerst nog een stuk wandelen over de bergkam. De mist is ondertussen wat opgelost, en we zien nu toch al iets van de prachtige omgeving. Langzaamaan doet zelfs de zon een poging om er door te komen. Geleidelijk aan drogen onze kleren een beetje op (behalve onze schoenen, die blijven doorweekt). De terugweg is veel aangenamer dan de heenweg, vooral omdat we nu eindelijk wat rond ons kunnen zien. Echt prachtig is het hier! De paadjes zijn wel nog superglad en ondergetekende is meermaals gevallen, de ene keer al wat pijnlijker dan de andere, gelukkig altijd zonder ernstige gevolgen. Mijn knieën hebben wel enorm afgezien van het dalen en het constant evenwicht zoeken op de smalle ondergrond. Het bos waar we doorwandelen in het terugkeren bestaat vooral uit bamboe. In de bomen staan hier en daar een soort korven voor honingbijen, op de grond overal rattenvallen (om ze op te eten…).
Rond 16u30 komen we uiteindelijk terug in Oku aan. Vlug andere broek en sandalen aan en op zoek naar een voertuig dat ons naar Kumbo kan brengen. Als bij toeval komen we een verpleegkundige tegen die net van plan was te vertrekken naar Kumbo. Hij is bereid ons, uiteraard tegen betaling, mee te nemen. Een platte band later komen we rond 18u30 in Kumbo aan.
Volgens onze reisgidsen is het ‘Central Inn’de goedkoopste optie om hier te overnachten. Inderdaad: voor 4000 CFA per kamer, dus 2000 CFA per persoon kunnen we hier slapen. De manager neemt ons mee naar een eetstalletje waar we voor 200 CFA pp (=0,30€) rijst of maïs fufu (=maïs couscous) eten. Daarna terug naar het hotel voor een frisse douche en een goede nachtrust. Het hotel heeft veel weg van een rendez-vous hotel, maar dat laten we niet aan ons hart komen… Ine en Koen zijn ’s nachts wel een paar keer wakker gemaakt door een dronken vrouw op zoek naar haar overspelige man. Gert en ik lagen verder op de gang en hadden daar geen last van. Om 4u30 werden we wel wakker van de muedzin (ik weet niet goed hoe je dat schrijft), die opriep tot het gebed, gedurende een uur!
Rond 9u15 kunnen we dinsdag vertrekken richting Bamenda. Het heeft de laatste dagen behoorlijk geregend en de wegen liggen er dus nog slechter bij dan in het heengaan. Ik voel me echt niet op mijn gemak in het busje, denk constant dat we omver zullen kantelen of vast zullen zitten in de modder. Het tweede deel van de weg is voor een groot stuk geasfalteerd en gaat veel vlotter. Ik zit me de hele tijd voor te bereiden op het laatste slechte stuk met het krakkemikkige brugje van zondag, maar plots zijn we in Bamenda zonder er te passeren… Nu begrijpen we waarom er zoveel gediscussieerd werd toen we zondag wilden vertrekken met het busje… Ze hebben ons meegenomen langs een weg die waarschijnlijk enkel geschikt was voor 4 x 4’s… Goed dat we dat toen niet wisten.
In Bamenda proberen we terug onderdak te vinden in het Presbyterian Church Centre maar dat is helaas bezet, er is een seniorengroep toegekomen. Dan maar bij de concurrentie proberen: in het Baptist Mission Centre is er wel nog plaats voor één nacht. We slapen allemaal samen in één kamer, ook eens leuk… En er is zelfs warm water!!! Ik geniet van mn eerste warme douche sinds ik in Kameroen ben. k Moet zeggen, dat kan echt eens deugd doen!!! In de laundry krijgen we emmers om onze kleren te wassen (vol met modder van Mount Oku) Daarna gaan we naar het kantoor van toerisme, waar we supermooie gidsen over Kameroen te zien krijgen. In Yaoundé was Koen een paar keer naar het kantoor van toerisme geweest, en daar hadden ze niets van boeken, zelfs geen simpele kaart van Yaoundé… We kopen 2 gidsen, één over heel Kameroen en één specifiek over het Noorden, onze volgende grote uitstap.
Daarna gaan we samen met de dominee wat eten (gegrilde vis langs de straat, echt overheerlijk!). De bedoeling was dat hij die avond nog terug naar Bafoussam zou gaan, maar toen hij onze plannen hoorde om de volgende dag een taxichauffeur te huren om wat fondoms te bezoeken, zei hij dat hij zijn afspraak voor de volgende dag zou verzetten naar vrijdag en gewoon met ons mee zou komen. Op voorwaarde dat we dan ’s avonds met hem mee naar Bafoussam zouden gaan om te zien waar hij woont en werkt. Hij regelt een taxichauffeur voor ons die ons de hele dag zou meenemen voor 16000CFA (25€).
Woensdag hadden we om 8u afgesproken met die chauffeur, uiteindelijk kwam hij na enkele boze telefoontjes van de dominee rond 8u45 toe. Na het obligate bezoekje aan de ouders en familie van de dominee in Bamenda, vertrekken we richting Bafut. Bafut is een zeer gekend en dus toeristisch geëxploiteerd fondom. We worden rondgeleid door één van de ‘queens’, de vrouwen van de fon. Na een rondleiding op het buitenplein, waar tot 1940 executies en menselijke offers gebracht werden, gaan we naar het museum waar verschillende rekwisieten uitgestald staan van de verschillende fons die Bafut al gehad heeft. Na het museum krijgen we een rondleiding in de ‘palace’ zelf: bestaat uit verschillende gebouwen met specifieke functies. Als pronkstuk was er de meer dan 500 jaar oude verblijfplaats van de fon. Indrukwekkend!
Op de terugweg naar Bamenda stoppen we nog bij het museum van Mankon, met zeer mooie Afrikaanse voorwerpen (maskers, hoofddeksels, kledij, stoelen, ‘containers’, muziek-instrumenten). In de namiddag gaan we nog naar Bali, waar een prescraft workshop is. We zien de houtsnijders live aan het werk. Er is ook een winkeltje aan verbonden. Een echt paradijs! Het liefst van al zou ik alles hier kopen en meenemen, maar dat kan natuurlijk niet… Ik beperk me dan maar tot een Afrikaanse kerststal en wat andere kleine souvenirs. De kerststal is echt mooi! Schatje, we waren op zoek naar een originele en mooie kerststal, wel ik heb ze gevonden! (en ze bestaat uit maar liefst 14 stuks met oa een kameel!)
Na het shoppen haasten we ons terug naar Bamenda: het begint al laat te worden en we hebben nog een rit van 2,5 uur voor de boeg naar Bafoussam…
In Bafoussam worden we hartelijk onthaald door de vrouw en de kinderen van de dominee. De dominee had blijkbaar niet verwittigd dat hij gasten mee zou brengen want zijn vrouw had ons niet verwacht en verontschuldigde zich dat er geen eten klaarstond… In een halfuur tovert ze toch een heerlijk maal op tafel voor ons vijf. Ongelooflijk! Die Afrikanen hebben altijd eten genoeg in huis voor als er onverwachts gasten komen… We mogen slapen in de guesthouse van het hospitaal van de Presbyterian Church: een mooi appartementje met grote keuken, twee kamers en een badkamer. Alweer met ons gat in de boter gevallen… De volgende morgen krijgen we een heerlijk ontbijt compleet met brood, omelet, fruit en koffie of chocolademelk. De administer van het ziekenhuis geeft ons een rondleiding in het hospitaal ‘Acha’, dat zeer bekend is voor z’n oogheelkunde: van over het hele land komen mensen met hun oogproblemen hierheen. De afdeling oogheelkunde is inderdaad indrukwekkend naar Kameroense normen. Een operatiekwartier speciaal voor oogoperaties, heel veel spleetlampen en een grote hospitalisatieafdeling. Naast de oogheelkunde is er ook nog een afdeling ‘general medicine’. Toch de moeite om eens te zien, een gespecialiseerd ziekenhuis in Kameroen, en dat allemaal met middelen van de Presbyterian Church… Na het bezoek aan het ziekenhuis gaan we een kijkje nemen in het schooltje, gevestigd in het kerkgebouw, bij gebrek aan andere accommodatie. Klas 5 en 6 op een open verdiep boven de ruimte waar het altaar en de banken van de kerk staan, klassen 1 tem 4 in één ruimte onder de eigenlijke ‘kerkruimte’, van elkaar gescheiden door lage houten tussenwanden. Ik heb enorm veel respect voor de leerkrachten die in deze luidruchtige omstandigheden lesgeven, dat kan niet gemakkelijk zijn! Ongeveer 50 leerlingen per klas, bij ons is dit ondenkbaar! In de ruimte daarnaast is de ‘nurse school’ gevestigd (alle leeftijden in één klas). In elke ‘klas’ waar we binnen komen, staat iedereen recht en beginnen ze een tekstje te zeggen, iets in de aard van ‘goodmorning sirs, the prayer of the lord is the beginning of wisdom, the heart of education is the education of the heart’. Echt ontroerend. Als we foto’s maken zijn ze al helemaal door het dolle heen, en bedanken ze ons veelvuldig… Na het schoolbezoek gaan we naar het centrum om onze bustickets voor ’s nachts te reserveren. De dominee zorgt ervoor dat ze goede plaatsen voor ons voorbehouden… Hij brengt ons ook nog naar het ‘Rural Investment Credit’, een bank die leningen aanbiedt en financieel advies geeft, specifiek gericht op het armere deel van de bevolking. We worden voorgesteld aan de baas die ons uitnodigt om iets te gaan eten. Na het eten keren we terug naar het guesthouse om nog wat te rusten: we hebben een lastige nacht voor de boeg. ’s Avonds krijgen we alweer een heerlijk maal voorgeschoteld door de vrouw van de dominee. Met een volle buik vertrekken we richting busstation, waar tot onze grote vreugde een grote bus te wachten staat (veel comfortabeler dan de kleine busjes waarmee we tot nu toe gereden hebben, zeker ’s nachts). Om 0u30 vertrekken we uiteindelijk om om 6u in Yaoundé aan te komen… Niet super geslapen maar tussen de stops door toch een beetje… Gaat zo veel sneller voorbij dan overdag reizen! Terug in ons appartement kruipen we nog voor een paar uurtjes in bed… Echt een mooie week beleefd zonder moeilijkheden, waar we heel dankbaar om zijn!
Maandag beginnen we aan de nieuwe stages, Ine en ik pediatrie in CHU (universitair hospitaal, vlak naast onze deur) en Gert gynaeco en verloskunde in hopital central.
Proficiat Floris en Julie, als jullie dit lezen, met de geboorte van jullie zoontje Juul. Toevallig was het gisteren ook de verjaardag van mijn reisgenootje Ine, ze heeft er dus een 'verjaardagsgenootje' bij...

Groetjes en à la prochaine!!!