Tweede stageperiode

Na onze reisweek een rustig weekend gehad (een beetje te rustig, veel aan thuis gedacht…) Zondag halve dag in bed gelegen, geveld door hevige buikkrampen…
Maandag vol spanning naar de nieuwe stage in het CHUY (Centre Hospitalier et Universitaire de Yaoundé). Gert staat op gynaecologie en obstetrie, Ine en ik staan op pediatrie. Daar leren we Marianne kennen, een Franse geneeskundestudente die twee maanden stage loopt in het CHU. Ze legt ons een beetje uit hoe het daar allemaal werkt (weet niet hoe het komt, maar we kunnen maar op weinig sympathie rekenen van de andere geneeskundestudenten). Elke morgen is er ‘Soviet’: verslag van de gebeurtenissen van die nacht op de hospitalisatie en de nieuwe opnames van die nacht. Echt geen goeie manier om wakker te worden, integendeel: ik val er telkens weer in slaap… De bijeenkomst begint rond een uur of acht, maar Ine en ik zorgen altijd dat we er ten laatste om 7u40 zijn, gezien de stoelen er schaars zijn. Eigenlijk moet je de stoelen uit de opnamekamers gaan halen, en het gebeurt nog al eens dat er ‘garde-malades’ op de stoelen zitten. De studenten van hier vragen dan waarschijnlijk toch die stoelen, maar dat krijgen Ine en ik niet over ons hart… Dan maar wat vroeger komen (we staan er toch op 2 minuten…) O ja, de hiërarchie is hier zeer belangrijk: er staan 2 vaste mooie stoelen, die zijn voor de proffen, en een stuk of vijf andere vaste stoelen voor de ‘résidents’ (assistenten). Er zijn een stuk of 8 residenten, dus meer dan er stoelen zijn… Als je als student op een stoel zit en er komt een resident toe, moet je spontaan je stoel afstaan… Het probleem van die bijeenkomst is dat ze verschrikkelijk stil en snel praten, waardoor je echt moeilijk kan volgen en bijgevolg terug in slaap valt…
Na de ‘soviet’ verdelen de studenten zich over de verschillende zalen. Per zaal (6 bedden) is er één resident en een paar geneeskundestudenten. De populairste residenten hebben dus het meest studenten rond zich, maar dat heeft als nadeel dat je als student niet veel zelf kunt doen. De eerste twee dagen hebben we (Marianne, Ine en ik en 2 Kameroense studenten) meegevolgd bij een residente die haar volledige opleiding (tot pediater!) in België heeft gedaan (Luik). Een heel sympathieke, die superveel uitleg geeft en zeer didactisch ingesteld is. Heel interessant, maar woensdag kwamen er opeens nog een paar studenten bij, waardoor we met moeite elk een patiënt konden zien, dus zijn we met z’n drieën op zoek gegaan naar een andere zaal waar nog geen studenten waren… In de zalen neem je elk 1 of 2 patiënten, waarvan je de opvolging doet (compleet met ‘CAT’, ‘conduite à tenir’ (= beleid) en al!). Wij zijn thuis al niet gewoon een therapie voor te schrijven, laat staan hier, waar we de producten niet kennen, laat staan de dosissen… De studenten en residenten kennen hier echt veel geneesmiddelen met hun dosissen van buiten!
Rond 11u is er dan een ‘exposé’ door geneeskundestudenten over één of ander onderwerp. Zou zeer interessant kunnen zijn, maar alweer verschrikkelijk stil, de helft in het Engels en de helft in het Frans, waardoor je telkens die knop in je hoofd moet omdraaien. Alweer slaapverwekkend dus… De manier waarop hier Frans en Engels door elkaar gesproken is echt wel grappig. Engelstalige studenten stellen een vraag in het Engels, waar soms in het Frans, soms in het Engels op geantwoord wordt, afhankelijk van de taal van de persoon die antwoord. Behoorlijk verwarrend, want ik versta niet veel van het Pidgin-Engels hier, en meestal zijn ze al een paar zinnen ver in hun uitleg voor ik door heb dat ze in he Engels bezig zijn… Geef mij maar het Frans!
Daarna is er eigenlijk niet veel meer te doen op de afdeling (de geneeskundestudenten lopen hier enkel in de voormiddag stage, in de namiddag hebben ze les…). Vanaf volgende week gaan we in de namiddag proberen consultaties te volgen (de dokter die ‘ontvankelijk’ is voor (buitenlandse) studenten was er deze week niet…). Deze week dus een relatief rustige week gehad en toch ben ik uitgeput… Zal proberen veel te slapen dit weekend…
Het verschil met het ziekenhuis van Biyem-Assi is enorm: grotere kamers, echte ziekenhuisbedden, echte infuushouders, veel meer dokters (pediaters in opleiding en geen medecins généralistes), en nog veel meer studenten. Er zijn hier ook verschillende soorten kamers: 6persoonskamers (3000 CFA per nacht, in Biyem-Assi betaal je 5000 CFA voor een standaard opname van 5 dagen!!), 3persoonskamers, 2persoonskamers en 1persoonskamers (de laatste twee op een afzonderlijke afdeling, genaamd ‘haut standing’). Er zijn twee zalen neonatologie, maar daar zijn we tot nu toe nog niet binnen geweest omdat we geen aangepast schoeisel hadden.
Dinsdagavond was er om 17u een uiteenzetting over malnutritie. Gezien we rond 12u al naar huis gegaan waren van de stage, vonden we het wel gepast ernaartoe te gaan. De uiteenzetting zou ongeveer 1,5h duren. Om 17u zaten we (Ine en ik, Marianne woont in Bastos, redelijk ver van hier en als het donker is neem je hier beter geen taxi als vrouw alleen) braaf in de ‘salle de congrès). Om 17u30 begon het volk goed toe te stromen en tegen 17u45 begon de uiteenzetting (NB gesponsord door Nestlé). Zeer interessant, voor ons toch, aangezien in ons curriculum ondervoeding niet zo uitvoerig besproken wordt… Om 19h30 was de uiteenzetting zelf gedaan, waarna er vragen gesteld konden worden. Bij ons wordt het dan meestal ijzig stil in de zaal, hier echter niet: studenten, residenten, dokters, allemaal staan ze recht, stellen zich voor en stellen gemiddeld drie vragen. Na een eerste ronde van 5 personen dachten we dat het voorbij was, maar niets was minder waar: er volgde nog een ronde… Om 21u was het uiteindelijk gedaan, we waren volledig uitgehongerd…
Ik zou nog bijna vergeten het heuglijke nieuws te vertellen: donderdag ben ik voor de tweede keer tante geworden!!! Na een spannende week is Jitse geboren! Langs deze weg nog eens een dikke proficiat aan Tine en Kristof en de oma’s en opa’s en tantes en nonkels en peters! Ben langs de ene kant heel blij, maar langs de andere kant vind ik het ook heel erg jammer dat ik nog zo lang moet wachten om hem in levende lijve te zien…
Ondertussen wordt het hier warmer en warmer: het droog seizoen kondigt zich aan, hoewel het nog steeds evenveel regent...